BİTMİŞ AŞK
Bir ayrılık
hikayesi. Küçük yaşlarında birlikte büyüyen, birbirlerini seven, 12 yaşlarında
ise Safa’nın yatılı okula gitmesiyle zorunlu olarak birbirlerinden ayrılan Behiye
ile Safa’nın ”Bitmiş Aşklarının” öyküsü.
Safa yatılı
okumak için kasabadan ve çocukluk aşkı Behiye’den ayrılır. Onun arkasından da
Behiye’nin babası işlerini büyütür, kasabadan şehire, oradan da İstanbul’a göç
ederler. Çünkü kasabanın bakkalı Vahit, artık İstanbul’da ve yurdun bir çok
kesimine yayılmış marketler zincirinin sahibidir. Zamane zenginidir.
Behiye’de
büyümüş, genç ve güzel bir kadın olmuş ama zenginliğin verdiği şımarıklıkla
babasının parasını ödediği okullarda dahi okumaz, haylaz, yaramaz, sonradan
görme, ve fettan biri olur, çıkar.
Hiçbir şeyi beğenmez olur, insanlara üstten bakar ve sürekli onlara acı
çektirmekten zevk alır. Zaman zaman ise babasıyla konuşurken Safa’dan bahseder
ve kendisini bu haliyle görmesini çok ister.
Safa ise
yatılı okullarda okuyup, askere gider, orada teskere bırakır, önce Uzman Çavuş,
sonrasında da Astsubay olur. Behiye’nin kasabadan ayrıldığını, babasının artık zengin
olduğunu ve Behiye’nin de çok değiştiğini, eski Behiye olmadığını işitir.
Bu ikili ayrıldıklarından
16 yıl sonra Vahit Beyin organize ettiği Trakyalılar gecesinde karşılaşırlar ve
Behiye Safa’yı tanır. Çünkü Safa hiç değişmemiş, asker olduğu için de, saç
sakalda bırakamadığından, farklılığı fark edilmez. Sanki yıllar onu hiç eskitememiş,
aynı bırakmış, gülüşü, tavrı, hal ve hareketleri ilkokuldaki gibidir. Yine yüzü
kızarır, elleri terler. Yine gözlerine bakamaz. Yine yanında heyecanlanır. Ama
yine de Behiye'i tanıyamaz. Çünkü Behiye, eski Behiye değildir artık. Boy
atmış, saçları, kaşları değişmiş, burnu kalkıktır. Bir havası vardır ki, havasından
geçilmez. Nerede o sevgiyle bakan Behiye, nerede o tatlı dil, güler yüz. Hepsi
kaybolmuş, sadece bir havadan ibaret kalmış, babası da sonradan görme, zamane
zenginidir. Bu zenginlik ve varlık onların başını döndürmüş, Behiye okumayı da
bırakmış, babasının işinde patron gibi davranmaktadır. İnsanlara yukarıdan
bakmayı, onları ezmeyi alışkanlık haline getirmiş, bu nedenle insanlara karşı
sevgisini ve saygısını kaybetmiş birisidir.
Böyle bir
kişiliği bir asker ve seven biri nasıl tanısın. Safa ise çok da başarılı,
çalışkan bir kişidir. Astları tarafından sayılan, üstlerince sevilen bir takım
lideridir. Zamanını askerleriyle birlikte arazide geçirdiği için topluluk
içindeki davranışlara, kadın sohbetlerine alışkın biri değildir. Zaman zaman
çocukluk aşkı Behiyeyi düşünmeden edemez. Acaba şimdi nasıldır, neler
yapıyordur diye sık sık aklından geçirir. Hala onun verdiği nazar boncuğunu
üzerinde taşır. Artık boncuk boncukluktan çıkmış, adeta kırılmış, soyulmuştur
ama yine de hatıradır. O bana çocukluğumun, çocukken sevdiğimin hatırasıdır
diye ona gözü gibi bakar.
Behiye’yi
görünce heyecanlanır ama tanıyamaz. Onun onu çok iyi tanıyormuş gibi senli
benli konuşmasını ama üstten bakan tavrını, emir verir gibi dominant
anlayışını, hareketlerini, nasihat eder gibi eskiyle yeni zamanları karşılaştırmasını
sıkılarak dinler ve izler. İki de bir de
beni tanımadın mı? Bak bakalım ben kime benziyorum? Sorularına muhatap kalmak
onu çok terletir. Hala elleri çok terlemekte, bunun üstüne ise bu konuşmalarla
birlikte bütün vücudunu da ter basar. Konuşmadan nasıl kurtulsam diye düşünmeye
başlar.
Behiye ise
yaptıklarından zevk alır. Yıllar sonra yakaladığı bu mahcup delikanlıyı zorlamayı
seçer. Onu iyi tanıyan biri olarak daha neler yaparım diye düşünür. Elinde
viski kadehi, üstünde kırmızı bir elbise, ayağında apartman topuk ayakkabılarla
da Safa’dan daha uzun durur, ağızını yayan alaycı gülüşüyle de adeta daha da
itici nasıl olunur dersi verir. İki de bir sigaram nerede diyerek de etrafında
birinin pervane olmasını sağlar, kül tablasını boşaltın, masayı temizleyin,
daha viski getirin, kadehimi doldurun, mezeleri yenileyin, diye de emirler
yağdırır. Bu tavrıyla kendini tatmin ettiği bir gerçekse de karşısındakini de
rahatsız ettiğinin farkında bile değildir. Onu etkileyeceğini düşünür aklınca. Çünkü
her zamanki halidir. Kendisini böyle eğlendirir. Hayattan zevk alma arzusu, vakit
geçirme şeklidir bu. Çünkü çocukluğundan bu yana hiç mutlu değildir. Zenginlik
ona mutluluk değil, olduğundan farklı bir kişilik verir. İnsanlıktan çıkar, adeta
vahşi bir hayvana dönüşür. İnsanların hayatlarıyla oynamak onun için bir
zevktir. Mutlu insanları gördüğünde tahammülsüzlük yaşar. Eğer yanındakiler böyle ise onların da
hayatını söndürücü, işten çıkarma, evine, işine, eşine el koyma hareketleri
güder. O kişilerin hayatlarını çekilmez yaparak tatmin olur. Sadisttir. İlk
defa bir erkeğin etrafında döndüğü,ona sorular sorarak eğlendiğine şahit olunur.
Ona olan bu meraklı bakışları herkesin dikkatini çeker. Kimdir bu kişilik. Bu
kadını bunları yapmaya iten sebep nedir diye akıllarından geçirirler.
Behiye ise
karşısındakinin soğuk terler döktüğünü görerek zevkten dört köşedir hala.
Etrafını nasıl rahatsız ediyor ise Safa’yı da öyle rahatsız eder. Acaba onu
konuşturabilecek midir? Eskilere götürebilecek midir? Eski günlerden Behiye’yi
hatırlıyor mudur? Yoksa unutmuş, başka kadınlarla flörte başlamış mıdır? Tabii
ki yaş 28 olmuş, mutlaka birileri ile tanışmış, flörtleşmiş olmalı, nede olsa
erkek, artık bu erkek milletinden nefret ediyor olsam gerek diye de düşünür. Safa’nın
soğuk soğuk terlemesinden, acı çekişinden bir an önce kaçmak gibi
hareketlenmesinden sonra Behiye vurucu sözünü kullanır. “Gözleriniz cilli gibi,
yuvarlak ve masmavi” deyiverir. Safa bir anda kafasını kaldırıp karşısındaki
kadına dikkatlice bakar, tanıyamadığı Behiye’den izler görür ama yine de konduramaz.
Çünkü ona cilli gözlü diyen bir tek Behiye’dir. 12 yaşında ayrıldığı Behiye.
Şüphelenir. Ama Behiye böyle küstah, kişiliksiz, üstten bakan, acımasız birisi
olamaz. Hele hele böyle boş bakan biri asla olamaz diye geçirir içinden. Soğuk
terler sıcağa dönüşür. Heyecanı tavan yapar, ayakları titremeye başlar. Ben bir
tek Behiye’yi son görüşümde böyle heyecanlanmıştım der içinden. Ne oluyor bana?
“Hala anlamadınız mı?” diyince Behiye, Safa aklımdan geçenleri mi okuyor diye
düşünür. Neyi anlamadım acaba?
Tam o esnada salona giren kişinin sesi duyulur.
“Kızım”. Behiye “baba”. Dönüp baktığında ise tanıdık bir yüz görür Safa. Bu
kişi Bakkal Vahit Amcadır. “Demek ki buluştunuz, kaynaştınız, eski günleri yad
ediyorsunuz” diyerek lafa başlar. Safa şaşırır. Buluşmak ve eski günleri yad
etmek, ne demek istedi acaba diye düşünür. “Vahit Amca nasılsın? Seni gördüğüme
sevindim. Çok şık ve zengin duruyorsun” der. “Tabii ki Safacığım aradan yıllar
geçti, Vahit Amcan artık bir bakkal değil, marketler zincirinin sahibi, bir iş adamı. Holdingleşme yolunda da hızla ilerliyoruz.” Safa şaşkın, küçük dilini
yutar. Yutkunur. Konuşamaz bir süre.
Lafa yine Vahit Amca girer “Nasıl Behiye ile konuştunuz mu? Sana olan
bitenden bahsetmedi mi yav?” deyince Safa sarsılır. Gözleri kararır, başından
aşağı kaynar sular inmiş gibidir sanki. Masaya tutunur. “Behiye” sözcükleri
dökülür ağzından. Demek bu kadın Behiye imiş. Nasıl tanıyamadım. Çok değişmiş
ama tanıyamam normal diye düşünür. Toparlamak için zor da olsa cılız bir sesle
“ Behiye’yi benzettim ama tanıyamadım amca” der. “Nasıl tanıyamazsın canım.
Hala aynı Behiye, bak kaşları gözleri aynı, bir tek burnunu kaldırttı.” İşte o
yüzden diye düşünür Safa. Bu burun çok şey ifade ediyor aslında. “Eeeee sen
neler yapıyorsun bakalım. Askermişsin he?” “Evet Astsubay oldum. Bir Karakolda
görevliyim” deyince, Vahit Amca “Yav Safa insan
Asker oldu mu Subay olmalı, altı üstü bir Çavuş olmuşsun”der. Safa
bozulur. Ama belli etmez. “İnşallah o da
olur”der ama üzülür. Mahcup olur. Eziklik hisseder. Artık orayı terketmek için
büyük bir arzu duyar. Kaçmalıyım ama nasıl diye düşünürken, Behiye “Safa o
kadar soru sordum, beni tanıman için neler yaptım ama beni tanıyamadın” der.
Safa ise “Sen benim bıraktığım Behiye değilsin, çok değişmişsin, seni sen yapan
özelliklerin kaybolmuş, bakışın ve gülüşün, içten konuşman, bunların hiç birini
sende göremedim, o yüzden tanıyamadım” der.
Bu sefer Behiye acayip bozulur.
Kızgınlıkla “Ben de seni tanımadım zaten boyun kısalmış, sanki saçlarına da ak
düşmüş, cilli gözlerin pırtlamış, büyümüş, kaşların kalınlaşmış, dişlerinde sararmış, ellerin nasırlaşmış, enine doğru genişlemişsin” der. Tekrar etrafındakileri azarlar, babasına doğru
kızgın bir bakış atar. Söze giren Vahit Amca “ Safa istersen sana yardımcı
olabilirim. Seni Subay yaptırırım, Karakoldan kurtulursun, salon adamı olursun,
Behiye’ye de daha yakın olursun, tekrar eskisi gibi kaynaşırsınız” der. Safa
ise hızla çarpan kalp atışlarının sesi ile kulakları uğuldar, bir yandan da
sürekli terler. Bu ortam onu çok rahatsız eder. Behiye ile istemediği bir şekilde karşılaştığı
için hayal kırıklığı yaşar. Söylediklerinden de hicap duyar. “Teşekkür ederim
Vahit Amca ama ben hayatımdan memnunum. Bir Astsubay Çavuş olmaktan,
askerlerimle arazide olmaktan, onlarla vakit geçirmekten, onları eğitmekten çok
memnunum. Hatta kendimle gurur duyuyorum. Teklifinizi kabul edemeyeceğim.
Üzgünüm”der.
Bu sefer de Vahit Amca bozulur. “Seni adam sandım da teklif ettim
Safa. Sen sürünmek istiyorsan benim için hava hoş. Behiye için de öyle. Bugüne
kadar seni andığı için karşılaşmanızı istemiştim. Yoksa elini sallasa ellisi, o
kadar çok talibi var ki. Kuyruktalar.” “Eminim Vahit Amca, Behiye daha
iyilerine layık, üstlerde kalması onun için de iyi olur. Bugünkü hayatını terk
etmesin. Katılıyorum. Davul bile dengi dengine” deyince Behiye yine çok kızar.
Reddedilmiştir. Tekrar karşılaşmaları onun hayallerini yıkar. Ne bekliyordur.
Ne bulmuştur. Niçin onun istediği hayatı seçmemiştir ki, neden bu sürüngen
hayatını yaşamayı tercih etmiştir. Anlayamaz. “Ben de zaten alçaklarda
yaşayamam artık. Safa’yı hiç tanımamışım. Sadece benzettim. Ben artık çekiliyorum.
Size güle güle” der. Ardından da “Hadi baba gidelim, yurt dışı rezervasyonu
yaptırmıştım Bahamalarda, ilk uçakla gitmek istiyorum. Sıkıldım artık. Nereden
aklımıza geldi ki böyle birilerini anmak, yakıştırmak kendimize, Benim dengim
Trump” diyerek hızla uzaklaşır ve gözden kaybolur. Babası da arkasından “Safa
yolu biliyorsun, bir daha görüşmeyelim” diyerek kızının arkasından gider.
Safa kalakalır.
Bir anda elini cebine atar ve Behiye’nin 16 yıl önce ayrılırlarken verdiği
nazar bonucuğunu sımsıkı tutar. Öyle sıkmıştır ki artık dökülen boncuk tuzla
buz olur. Aynı hayalleri gibi. Aynı hatıraları gibi. Aynı Behiyesi gibi. Aynı
hasreti gibi. Gözlerinden hafif bir yaş süzülür. Sendeler Safa, ama düşmez.
Tekrar dikilir, bir bardak su içer.
Artık ileriye bakmalıdır. Vatan ondan görev beklemektedir. Bu işte
küslük olmaz der. Kin olmaz, nefret olmaz. Onları yine de seviyorum.
“Allah
yüreğimize, yüreği ile gelenleri nasip etsin.”
NOT :
Gerçeklerle bir ilgisi yoktur. Tamamen hayal ürünüdür.
21 NİSAN 2019 HASAN K.
